Dziecko wobec osób duchownych
Od najwcześniejszych lat dziecko musi zapoznawać się z rzeczywistością Kościoła i to również w perspektywie savoir vivre.
Należy więc dzieci nauczyć właściwego odnoszenia się do kapłanów, zakonników i sióstr.
Nie może mówić do kapłana, zakonnika, kleryka, zakonnicy „ty” lub „proszę pana”.
Musi wiedzieć, że są to osoby szczególne, konsekrowane, które należy traktować ze szczególnym szacunkiem w podobny sposób jak osoby starsze. Nie może się z nimi spoufalać. Ma też mówić do księdza „proszę księdza”, do proboszcza „proszę księdza proboszcza”, do księdza-zakonnika „proszę ojca”, do kleryka „proszę księdza”, do brata zakonnego „proszę brata”, do siostry zakonnej „proszę siostry”, a do zakonnej przełożonej „proszę matki”.
Musi też umieć pozdrawiać kapłanów, zakonników i zakonnice. Nie mówić „dzień dobry” ani tym bardziej „cześć”, ale „Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus”.
Jeśli rodzice wiedzą, że dziecko zetknie się z biskupem muszą nauczyć je odpowiedniego zachowania w jego obecności i właściwego zwracania się i odnoszenia do niego.
