Dialog małżeński
Dialog rozumiemy jako rozmowę w prawdzie i miłości, prowadzącą do spotkania męża i żony ze sobą i z Bogiem.
Przyjmując tezę, św. Tomasza, że “łaska buduje na naturze“, w dialogu ogromne znaczenie przypisuje się poznaniu uczuć, potrzeb psychicznych i innych naturalnych cech osobowości, pojmowanych jako dar i zadanie.
Szczególne znaczenie w duchowości małżeńskiej ma stosowanie “zasad dialogu”:
– pierwszeństwa słuchania przed mówieniem,
– dzielenia się przed dyskutowaniem i rozumienia przed ocenianiem,
– a nade wszystko przebaczanie.
Zasady te odnoszą się także do więzi z Bogiem, dotyczą modlitwy, sposobu czytania Pisma Świętego, prowadzenia rachunku sumienia, rozeznawania sposobu życia przed Bogiem.
RACHUNEK SUMIENIA
Poniższe opracowanie nie wypełnia wszystkich pytań jakie stawiamy sobie w rachunku sumienia. Jest pomocą przy rozeznaniu swoich postaw w obliczu Boga.
Rachunek sumienia nie jest tylko spotkaniem ze swoimi grzechami.
Jest przede wszystkim próbą postawienia siebie wobec niezgłębionej, ogarniającej wszystko MIŁOŚCI BOŻEJ. Dopiero w tym świetle, człowiek jest zdolny zobaczyć zarówno dobro, jakim został obdarowany, jak i głębię swojej niewierności temu dobru.
PRZEBACZENIE
W kontakcie z innymi osobami często zdarzają się sytuacje, że ktoś zawini. Bez względu na to, kto ponosi winę, drogą do pojednania jest przebaczenie.
W jakiejś mierze zawsze obie strony ponoszą odpowiedzialność za konflikt.
Potrzebne nam jest wzrastanie w postawie autentycznego przebaczenia.
Przebaczyć trzeba często najpierw sobie. Roztrząsanie starych błędów i – zapewne już odpuszczonych – grzechów, może być źródłem nowych błędów i nowych grzechów; jest też sprzeczne z miłością Bożą. Przebaczyć trzeba drugiemu człowiekowi, zwłaszcza najbliższemu. Nie są to sprawy proste, zwłaszcza jeśli nawarstwiło się wiele problemów. Jednak znajomość moich cech osobowości, zwłaszcza zagrożeń może mi ułatwić pracę nad sobą.
Przebaczenie i prośba o przebaczenie dokonywać się muszą bez wyniosłości, poczucia wyższości i obnoszenia się ze swoim zranieniem. Warto w tym kontekście zajrzeć do swoich cech osobowości. Co sprzyja przebaczeniu w miłości, a co utrudnia?
Wobec Ciebie, Panie Boże, pytam siebie:
– Czy jestem gotów do przebaczenia zawsze i wszystkiego, o co poprosi współmałżonek?
– Czy jestem gotów do przebaczenia zawsze i wszystkiego, o co poprosi ktokolwiek inny, kto zawinił przeciwko mnie?
– Czy jestem gotów prosić współmałżonka o przebaczenie?
– Czy jestem gotów prosić o przebaczenie innego człowieka, wobec którego zawiniłem?
– Czy jestem gotów do przebaczenia bez wyniosłości i pychy, świadom własnych zaniedbań?
– Czy wierzę, że łagodność i przebaczenie są silniejsze od przemocy i „odegrania się”?
MODLITWA POWIERZENIA SIEBIE BOGU
Panie Boże, wierzę, że będziesz coraz bardziej rozjaśniał moje serce i pokażesz mi kolejne bariery jakie stawiam Twojej miłości i jakimi odgradzam się od miłości współmałżonka oraz więzi z innymi ludźmi. Pomóż mi proszę rozpoznawać Twoją miłość, która pozwoli mi przekroczyć te granice. Proszę Cię, byś umocnił moje serce Twoją łaską. Ogarnij mnie swoją Miłością, abym teraz mógł/mogła spotkać się ze sobą i z Tobą w prawdzie i miłości. Pomóż mi teraz otworzyć się na Twoją miłość i miłosierdzie. Ty sam leczysz, podnosisz, prowadzisz, obdarzasz Życiem. Powierzam się Tobie całkowicie z całą prawdą o mnie, prawdą o moim sercu. Pomóż mi rozwijać w sobie Twoje dary, jakie we mnie złożyłeś i pracować nad zmniejszeniem zagrożeń miłości jakie rodzą się w moim sercu. Amen.
